dinsdag 28 augustus 2012

Sam is geboren!



Op 26 augustus is door middel van een spoedkeizersnede onze zoon Sam Fender geboren. Hij weegt 2765 gram en is ongeveer 48 centimeter. We herstellen op dit moment in het ziekenhuis van de zwangerschapsvergiftiging. Ondanks dat het dit weekend opeens mis ging en we erg zijn geschrokken, zijn we ook intens blij en gelukkig. Wat is het machtig mooi om mama te zijn!

zaterdag 25 augustus 2012

Versie mislukt en opgenomen

Jammer genoeg heb ik niet zo lang kunnen genieten van de herwonnen vrijheden van vorige week. Ik ben namelijk weer opgenomen in het ziekenhuis. Heel fijn!
Gistermorgen had ik de versiepoging aan het einde van de ochtend. Dat was niet heel prettig kan ik jullie vertellen maar ook niet heel gruwelijk. Het ergste vond ik de weeënremmer die ik kreeg ingespoten. Hiervan krijg je namelijk een hele snelle hartslag en word je duizelig en misselijk. Het draaien op zich was wel pijnlijk maar houdbaar als je blijft zuchten. De gynaecoloog heeft het in totaal drie keer geprobeerd maar helaas zit er een heel eigenwijs mannetje in mijn buik. (Ook een heel lief mannetje denk ik trouwens!) De versie is dus niet gelukt en zoonlief ligt nog steeds in stuit.
Mijn bloeddruk was gisteren, ondanks de medicatie die ik al weken naar binnen buffel, veel te hoog. Ik dacht na de versiepoging gezellig weer naar huis te gaan maar opeens bleek men besloten te hebben om me op te nemen. Niet leuk natuurlijk maar ik wil wel het beste voor de baby en als ik daarvoor wederom in een ziekenhuisbed moet gaan liggen dan doe ik dat.
Met absolute bedrust wil mijn bloeddruk nog niet echt zakken. Er worden ook flink hoge pieken gemeten en daarom houden ze me nu scherp in de gaten. Ze maken me zelfs wakker 's nachts! (Dat is dan ook de reden dat ik zo vroeg een blogje typ...)
Afhankelijk van alle waardes en mijn bloeddruk gaan ze misschien besluiten om de keizersnede te vervroegen. Ik zou dus weleens heel snel mama kunnen zijn!
Ik ga nu nog even proberen om een tukkie te doen voordat het licht wordt. Tot snel!

woensdag 22 augustus 2012

Fotoshoot part 2





Zoals beloofd nog een post met een aantal foto's van de fotoshoot ;-) Ik ben dol op foto's in zwart-wit en had dus ook vooraf aan de fotografe gevraagd of het mogelijk was om een aantal foto's in die kleurstelling te laten bewerken. Dat was geen probleem gelukkig! De bovenstaande foto's vind ik persoonlijk het beste gelukt, vandaar dat ik ze graag wil delen met jullie. Blijf het een beetje eng vinden om mijn dikke, blote buik zomaar online te knallen maar mijn trots wint het toch van mijn gêne. Heel binnenkort kan ik geen pics meer plaatsen van mijn zwangere buik dus ik geniet er nog maar eventjes van.

Fotoshoot part 1







Toen ik met 27 weken zwangerschap in het ziekenhuis belandde, was het genieten van mijn zwangerschap wel voorbij. Ik was doodsbang dat mijn zoon veel te vroeg ter wereld zou komen. Toen ik op voorwaarde van strikte bedrust naar huis mocht, was ik dolblij omdat ik in het ziekenhuis liggen echt vreselijk vond. Ik stelde mezelf steeds doelen om ervoor te zorgen dat ik niet tegen de muren opvloog. Ik moest dus eerst de 30 weken zien te halen, vervolgens de 32 weken en daarna de 34 weken. 
Ik hield mezelf voor dat als ik de 34 weken zou halen, ik een beloning zou krijgen in de vorm van een zwangerschapsfotoshoot. Ik wilde namelijk heel graag een blijvende herinnering aan mijn zwangere buik en lichaam. Al die weken heeft dat vooruitzicht me op de been gehouden. Steeds als ik het even niet meer zag zitten, dacht ik: als je op de foto wil dan moet je op die bank blijven liggen want als je nu dingen gaat doen, beland je in het ziekenhuis met een torenhoge bloeddruk! Dat hielp, kan ik je vertellen. (Uiteraard wilde ik natuurlijk ook gewoon het allerbeste voor mijn baby!)
Met toestemming van de gynaecoloog maakte ik een afspraak bij een fotografe hier in de buurt. Ik plande de fotoshoot in bij 34 weken en 1 dag. In vorm met mijn bloeddruk en dergelijke, durfde ik niet later af te spreken. Voor het eerst in weken gingen mijn vriend en ik ergens anders heen dan naar het ziekenhuis. De shoot was enorm inspannend maar ik ben erg blij met het resultaat. De dag erna heb ik alleen maar geslapen maar het was het absoluut waard. Ik ben zo blij met alle mooie foto's! Aangezien ik er zo trots op ben, vind ik het leuk om er een aantal op mijn blog te laten zien. Aangezien er heel veel goed gelukte exemplaren bij zitten, zal ik ze verdelen over meerdere blogposts.

zondag 19 augustus 2012

Wie had ooit gedacht...



...dat ik vandaag 36 weken zwanger zou zijn. Toen ik twee maanden geleden in het ziekenhuis belandde, had ik nooit verwacht om op dit moment nog zwanger rond te lopen. Stiekem ben ik heel trots op mijn lijf dat het ondanks alle tegenslagen toch nog steeds de baby draagt.
Vanaf vandaag duurt mijn zwangerschap, als het goed is, nog maximaal drie weken. Vorige week kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat ze toch willen gaan proberen om de baby te draaien. Dit gaat misschien dinsdag op de poli al gebeuren en anders vrijdag op de verloskamers. Het schijnt niet heel prettig te zijn maar toch kijk ik ernaar uit. Een versie is namelijk mijn laatste hoop op een natuurlijke bevalling. Persoonlijk vind ik wel dat ze dit pas erg laat gaan proberen maar goed, dat is niet anders. Wanneer het lukt om de baby te draaien, gaan ze de week daarop kijken of ik inleidbaar ben. I hope so!
Mocht de versie niet lukken dan wordt het een geplande keizersnede bij 39 weken zwangerschap. (Heel misschien iets eerder!) Mochten voor die tijd mijn weeën op gang komen of mijn vliezen breken dan krijg ik een spoedkeizersnede. Niet een erg geweldig vooruitzicht wat mij betreft. Helaas geldt ook voor dit scenario dat ik vrij weinig keus heb.
Vind het nu erg spannend worden allemaal. Het moment dat ik eindelijk na al die maanden mijn zoon in mijn armen kan houden, komt steeds dichterbij. Wat ik wel vervelend vind, is dat ik nog steeds in onzekerheid zit door die late versiepoging. Ik weet niet zo goed op wat voor bevalling ik me moet voorbereiden. Daarnaast vind ik het heel spannend of het een spoedkeizersnede wordt of niet. Stel dat ik straks weeën krijg dan moet mijn vriend me pijlsnel naar het ziekenhuis brengen en dan moet ik gelijk onder het mes. Best eng eigenlijk, als je erover nadenkt.
Die tropische temperaturen hier in Nederland doen me weinig goed helaas. Normaal gesproken zou ik nu met mijn kont in de zee of in een meer liggen maar met mijn zwangere kont kom ik op dit moment niet veel verder dan dan op de bank voor de ventilator. Mijn handen en voeten zijn behoorlijk opgezwollen door het vocht dat ik vasthoud.
Hopelijk blijft de baby het nog even goed doen en blijven alle waardes nog een weekje stabiel. Dat ik me beroerd voel, maakt me nog niet eens zoveel uit. Je raakt eraan gewend, zullen we maar zeggen. Wij zijn in ieder geval klaar voor de komst van onze zoon. Op de bovenstaande foto's zie je het wiegje naast ons bed dat we van mijn vriend zijn ouders hebben gekregen. Mijn vriend en zijn broers hebben als baby ook onder het blauwe dekentje geslapen, leuk hè? Het knuffeltje heb ik onlangs van één van mijn beste vriendinnen gekregen.

zondag 12 augustus 2012

I MADE IT! 35 WEEKS!



Vandaag is een dag waar ik enorm naar heb uitgekeken. Ik ben namelijk precies 35 weken zwanger! Ongeveer twee maanden geleden kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat als ik de 35 weken haalde ik "voorzichtig wat mocht hobbelen in huis". Dat is echt uitzinnig als je je al weken verplaatst tussen je bank en je bed haha... Ik heb vanmorgen dan ook de daad bij het woord gevoegd en ben naar de tuin "gehobbeld" en ben heerlijk in de schaduw in de hangmat gaan liggen. Heerlijk om eindelijk lekker in de buitenlucht te vertoeven. Heb de afgelopen maanden echt in een cocon geleefd. Enerzijds gedwongen, anderzijds bewust. Had het echt nodig om me af te sluiten van de buitenwereld om al die weken door te komen. Toch voelt het wel heel fijn om weer eend achter de computer te kruipen al duizelt het me wel een beetje.
Jammer genoeg voel ik me natuurlijk nog steeds belabberd maar met het behalen van deze mijlpaal is mijn mentale welzijn wel weer wat meer op orde. Officieel heb ik nog een maandje tot de due date maar heb vorige week al te horen gekregen dat ik niet meer zo lang hoef te lopen. Normaal gesproken zou ik in deze situatie worden ingeleid met 37 weken maar bij mij gaan dingen nu eenmaal niet "zoals normaal gesproken".
De baby ligt namelijk nog steeds in stuit. Dit is al heel lang zo maar ik hield me vast aan het feit dat er altijd nog een uitwendige versie kon worden gedaan. Vorige week bleek echter dat zoonlief al nagenoeg vast lag in mijn bekken. Met zijn kont!!! De kans dat hij uit zichzelf nog zou/kon draaien naderde de nul volgens de gynaecoloog en een versie zou ook een laag slagingspercentage hebben. Hmmm...
Aankomende woensdag horen we of ze überhaupt een versie willen proberen. Als dat niet het geval is, wordt er waarschijnlijk een keizersnede gepland omdat met mijn bloeddruk een stuitbevalling in principe geen optie is. Het voelt wel een klein beetje als falen als straks blijkt dat ik niet in staat ben om zelf mijn kind op de wereld te zetten. Zo stel je het je allemaal niet voor maar goed, extra risico's zijn nu ook niet bepaald een optie.
Ik hoop het nog even vol te houden want dat is het beste voor de baby. Het grote aftellen is begonnen en ik ben benieuwd wat de artsen ons woensdag te melden hebben.
Hoop vanavond of morgen weer even naar zolder te hobbelen zodat ik eindelijk jullie blogs weer eens kan bekijken. Het is hier nu namelijk bloedheet dus ik ga weer verder chillen in mijn hangmat. Zo wordt zwanger zijn wel weer een klein beetje leuk...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...