Easy peasy Tex-Mex

Ik ben dol op Mexicaans eten. (En vooruit, ook op Italiaans, Grieks en Indonesisch voedsel!) Meestal maak ik een hele uitgebreide Tex-Mex maaltijd inclusief homemade guacamole en tomatensalsa en een uitgebreide salade maar soms... heb je daar geen tijd voor! Dat was een paar dagen geleden ook het geval. Plots herinnerde ik me een tip van Jamie Oliver om als dip gewoon wat yoghurt te gebruiken met wat tabasco. Ik had echter geen yoghurt in huis maar wel zure room. Whatever, that will do the job too! Aangezien ik geen zin had om naar de supermarkt te gaan, heb ik dit gerecht bereid met ingrediënten die we toevallig in huis hadden. Dit bleek een lucky shot want deze combinatie was overheerlijk. Oh ja, en deze maaltijd staat binnen 10 minuten op tafel. Je leest het goed ja, 10 minuten!

Ingrediënten voor 2 personen:

doosje tacoschelpen
500 gram gehakt
blik kidneybonen
blikje maïs
ui
ijsbergsla
rucola
zure room
tabasco
geraspte kaas
olijfolie
Mexicaanse kruiden
paprikapoeder
chilipoeder en/of cayennepeper
koriander
knoflook

Verwarm de oven voor zoals op de verpakking van de tacoschelpen staat aangegeven.
Begin met het snipperen van een uitje en fruit deze samen met de knoflook op hoog vuur in een wok of braadpan. Wanneer de ui glazig is, doe je het gehakt in de pan erbij. Bak het gehakt rul en voeg de Mexicaanse kruiden en het paprika- en chilipoeder toe. Draai het vuur vervolgens laag.
Leg de tacoschelpen in de voorverwarmde oven. Ik doe het meestal een minuutje of vijf maar dit kan per merk verschillen. Even goed op de verpakking kijken dus. Ondertussen laat je de maïs en kidneybonen even uitlekken zodat je deze zonder het vocht aan het gehakt toe kan voegen. Deze groenten zijn in principe al gaar dus je hoeft ze alleen maar even op te warmen in het gerecht. Gewoon een kwestie van af en toe op een laag vuur de hele handel even omscheppen.
Haal de taco's uit de oven en leg er op elk bord drie. De tacoschelpen die je overhoudt serveer je in een losse schaal alvast op tafel. Neem nu twee kleine schaaltjes en verdeel daarin de zure room. Schenk naar smaak wat tabasco over de room.
Vul de schelpen op de borden met wat ijsbergsla en rucola. Schep er vervolgens een beetje van het gekruide gehakt bovenop. De rest van het gehakt en de salade schep je gewoon naast de al gevulde schelpen. Bestrooi het geheel tot slot met wat geraspte kaars en koriander. Eet smakelijk!

Sam 5 maanden

Afgelopen zaterdag was Sam alweer 5 maanden oud. Ik blijf het zeggen, maar de tijd gaat zo hard! Mijn zoon is geen kleine baby meer. Sam wordt steeds meer en meer een klein kindje met een eigen karakter en een eigen wil. Super om te zien en soms een beetje vermoeiend. Het is verbazingwekkend hoeveel hij al kan. Voor mij is hij nog steeds die hulpeloze baby die ik in augustus in mijn armen had maar in werkelijkheid begint hij behoorlijk ondernemend te worden.
Sinds een ruime week zijn we begonnen met het geven van bijvoeding. Eigenlijk wilde ik wachten tot hij 6 maanden was alleen dat was echt niet vol te houden. Al een paar weken was het namelijk brullen geblazen als wij iets in onze mond stopten. Ook deed hij niets anders dan op zijn knuistjes zuigen, alles in zijn mond stoppen, ons eten proberen te pakken, kwijlen enzovoorts. Na enig getwijfel dus toch maar besloten om te starten met wat vaste voeding. Het is een groot succes gebleken. We begonnen met wortel en het ging er met smaak in. Niets geen rare bek, nee hoor, gewoon hap, slik, weg! Nadat we dat een paar dagen hadden gedaan hebben we ook bloemkool en broccoli geprobeerd. Dat ging ook prima! En of we even wilden doorlepelen ook. Als het niet snel genoeg gaat naar Sam z'n zin begint hij boos te huilen. We zijn trouwens ook al binnen een paar dagen overgestapt naar het geven van porties van 125 gram. Eerst gaven we hem daar de helft van maar dat leidde tot nogal wat frustratie bij Sam. Hij had honger, hij vond het lekker en vervolgens kreeg hij niet meer! Ik ben ervan overtuigd dat baby's prima weten wat ze nodig hebben dus ik heb ervoor gekozen om naar m'n kind te kijken en te luisteren. Borstvoeding op verzoek gaat ook goed dus we gaan op dezelfde voet verder met de bijvoeding. Ben benieuwd of het zo goed blijft gaan met eten. Tot nu ben ik in ieder geval blij dat het zo'n kleine veelvraat is. Scheelt een hoop gedoe!
Verder doet Sam al een paar weken pogingen tot omrollen. Het lukt steeds net niet maar het zal me niet verbazen als het opeens lukt. We wachten dus rustig af. Tegenwoordig vind hij het ook prima om op zijn buik te liggen. Hij kan nu goed om zich heen kijken en dingen vast pakken vanuit deze houding dus dan is het natuurlijk ook een stuk leuker. Hij trekt nu steeds zijn knietjes onder zijn kont en schuift dan naar voren. Ook draait hij om zijn as als hij de ruimte heeft. Het is dus opletten geblazen want langzamerhand begint de schat een beetje mobiel te worden.
Hoeveel hij weegt en hoe lang hij op het moment is, weet ik niet want ik heb hem al anderhalve maand niet gewogen. Aan de vetrolletjes te zien, gaat het wel goed dus ik heb er niet zo'n haast mee. Ik gok dat hij zeker de 6,5 kilo wel haalt inmiddels. Misschien dat ik volgende week even bij het consultatiebureau binnenstap om de schade op te nemen.

Willingen 2013

We zijn weer terug van ons weekendje weg. De afgelopen twee nachten hebben we doorgebracht in het Duitse Willingen. Dat is een wintersportplaatsje vlakbij Winterberg. (Ik dacht in eerste instantie dat we naar Winterberg zouden gaan maar ik had niet goed geluisterd...) We gingen hier met de gehele schoonfamilie naar toe omdat mijn schoonvader jarig was geweest en omdat mijn schoonouders 35 (???) jaar waren getrouwd. Vooraf had ik me een klein beetje zorgen gemaakt of ik het wel zou trekken allemaal gezien mijn niet al te beste conditie. Gelukkig is het me allemaal meegevallen en heb ik enorm kunnen genieten van dit uitstapje.
Vrijdagmorgen vertrokken we in een tot de nok toe vol geladen auto naar Duitsland. Het was behoorlijk druk op de weg dus we hebben rustig aangedaan. We zijn onderweg twee keer gestapt om Sam te voeden en
te verschonen en om zelf even iets te eten. Aan het einde van de middag kwamen we aan na al een uur met een krijsende baby in de auto te hebben gezeten. Toen het hotel in zicht was, voelde dat dus enigszins als een verlossing.
We bleken ondanks ons bejaardentempo toch als eerste van de familie te zijn aangekomen. Snel de beste kamer gescoord en alle spullen uitgeladen. Sam ging direct knock-out op ons bed en zodoende konden
wij ons in alle rust installeren. Ondertussen was ook de rest van de family gearriveerd. Nadat iedereen had uitgepakt, volgde een gezellige welkomstborrel in de hotelbar met aansluitend een riant diner in buffetvorm. Naar omstandigheden heeft Sam zich best goed gehouden maar hij was moe en dat liet hij horen ook. Tja, logisch na zo'n dag... Thank God waren er genoeg vrijwilligers die met hem wilden wiebelen dus we hebben toch lekker rustig gegeten. Na het eten hebben we Sam direct afgevoerd naar zijn campingbedje.
Het handige aan op reis gaan met een wat groter gezelschap is dat er altijd wel iemand op een baby wil passen. Oma vond het bijvoorbeeld vrijdagavond prima om even op Sam te passen zodat mijn vriend en ik ons bij de rest van het gezelschap in het zwembad konden voegen. Heerlijk om na een drukke dag nog even het water in te plonsen. Doodmoe ging ik na afloop nog even douchen om vervolgens snel in een enorm hotelbed te duiken met donzen dekens. (In dat opzicht ben ik absoluut een fan van Duitse degelijkheid!)
De volgende morgen hebben we lekker rustig aan gedaan. 's Middags hebben we ons bij de rest van de familie op de piste gevoegd. Toen ik al die prachtig geprepareerde hellingen zag, begon het toch wel te kriebelen hoor mensen. Heel voorzichtig heb ik twee afdalingen gemaakt en verrek, ik kon het nog. Ik heb er bewust voor gekozen om daarna te stoppen omdat ik anders de rest van het weekend niets meer waard zou zijn. Dit was eigenlijk al te druk maar damn, het was het zo waard! Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Ik ben en blijf idolaat van de wintersport. Het was een enorme overwinning voor me om weer te skiën. Het deed me wel weer beseffen uit wat voor diep dal ik kom zowel lichamelijk als geestelijk maar daardoor was de euforie des te groter.
Halverwege de middag zijn mijn vriend en ik weer terug naar het hotel gesjeesd om Sam bij opa en oma op te halen zodat we gezellig konden gaan lunchen. De lunch vloeide weer over in het diner en direct daarna verkleedden we ons weer om wederom te gaan zwemmen. Deze keer trokken we Sam z'n babyzwembroekje aan en namen we hem mee het water in. Het was de tweede keer in zijn leventje dat hij hing zwemmen en net als de eerste keer vond hij het prima. Wat een toppertje hè, die zoon van ons ;-)
Na het zwemmen viel ik als een blok in slaap. De volgende morgen werd ik vrij vroeg door zoonlief gewekt omdat hij kleine versnapering wenste. Pfff, thuis slaapt hij altijd uit maar op vakantie niet blijkbaar! Met Sam in mijn armen sliep ik nog tot een uurtje of negen. Toen ik eenmaal aan de ontbijttafel zat concludeerde ik dat ik of door een vrachtwagen was overreden of was geradbraakt of dat er sprake was van een combinatie van deze zaken. Volgens mijn vriend was er meer sprake van niet luisteren naar eigen grenzen, adviezen van artsen in de wind slaan en blabla... Maar goed, who cares als het alweer de laatste dag is van het weekendje weg. Na het ontbijt gingen we de ravage op onze hotelkamer inpakken. (Het is leuk zo'n baby maar travelling light is er niet meer bij hoor!) Binnen het uur zat alle bagage weer in de auto en zaten wij in een lunchroom voor appfelstrüdel mit zahne. Mjammm! Daarna namen we afscheid van mijn schoonouders en mijn zwagers met aanhang omdat zij al richting Nederland vertrokken. Wij besloten nog even in het dorp te blijven rondhangen om een laatste rondje te lopen en wat souvenirs te scoren. Aan het einde van de middag vertrokken wij ook weer richting huis. De terugreis verliep voorspoedig ondanks de enorme hoosbuien. We konden flink doorrijden en Sam heeft zijn ogen niet open gehad. Wat een verademing in vergelijking met de heenreis! Al met al is het een zeer geslaagd weekend geweest. Het reizen met een kleintje is me meegevallen en we hebben alles gedaan wat we van plan waren. Ik kan niet wachten tot de volgende keer! Tschüss!

Ready for some snow!

In deze post van een paar dagen geleden vertelde ik al dat ik een nieuwe skibroek had gekocht. Bittere noodzaak mensen, want mijn oude skibroek ging niet meer dicht. Nu gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat die oude skibroek voor mijn zwangerschap ook al wat aan de krappe kant was. (Ik heb trouwens wel acht jaar met die broek gedaan dus dan is het zo gek nog niet toch? De meeste mensen zijn volgens mij slanker op hun achttiende dan op hun vijfentwintigste.) Maar goed, morgen gaan we gezellig een lang weekend naar Winterberg en dan wil ik toch wel graag een fatsoenlijke broek hebben die daadwerkelijk dichtgaat.

Ik heb wel een poosje getwijfeld of ik een nieuwe skibroek zou aanschaffen omdat ik niet weet of ik straks ook echt op de lange latten of op een board sta. Mijn lichamelijke conditie is namelijk echt om te huilen! Het enige wat ik op dit moment doe is wat hardlopen in het bos en wat eenvoudige rek- en strekoefeningen. Bloedfanatiek van een berg afdalen is dus wel even andere koek. (Om nog maar te zwijgen van de zwarte vlekken die ik regelmatig voor mijn ogen zie...) Als ik echter überhaupt geen skibroek heb dan komt er sowieso niets van lekker wintersporten. Aangezien ik nu al weet dat ik heel hard ga balen als ik andere mensen wel heerlijk zie skiën en ik niet eens een poging kan wagen, heb ik toch maar een mooi exemplaar in de sale gescoord. Het zou toch zonde zijn dat ik vanwege het gebrek aan een passende skibroek niet van de wintersport zou kunnen genieten. Mocht ik me onverhoopt wel heel belabberd voelen dit weekend dan kan ik in ieder geval lekker wandelen in mijn nieuwe broek. Dat loopt in de sneeuw net wat fijner dan in een spijkerbroek. (En dan bewaar ik mijn mooie nieuwe broek gewoon voor volgend jaar!)

Voorheen had ik altijd een witte broek van Brunotti. Het liefst wilde ik nu graag een zwarte broek maar die kon ik helaas niet vinden. Bij de Sport2000 in Almere stuitte ik opeens op dit legergroene exemplaar. Aangezien ik al een turquoise softshell had, leek een legergroene broek me ook niet verkeerd. Ik vond de kleuren namelijk wel mooi bij elkaar passen. De keuze was snel gemaakt dus hoppa, afgerekend en snel terug naar huis gereden. Wat vinden jullie van mijn wintersportoutfitje?

Dag 15 - Je stad

Abseilen Euromast 2010

Abseilen Euromast 2010

Abseilen Euromast 2010

Inmiddels woon ik alweer een paar jaar in Leusden. Dit is een groot dorp dat tegen Amersfoort aanligt. Binnen een minuut of tien rijd je hiervandaan naar het centrum van Amersfoort. Toch voelt deze stad niet als mijn stad. Oorspronkelijk kom ik namelijk helemaal niet uit deze regio. Ik ben hierheen verhuisd omdat mijn vriend en ik heel graag samen wilden gaan wonen. Aangezien hij het niet zag zitten om mijn kant op te komen, heb ik toentertijd de keuze gemaakt om mijn leven om te gooien en 100 kilometer verderop te gaan wonen.
Ik ben geboren en getogen in Papendrecht. Een dorp in Zuid-Holland vlakbij Dordrecht en Rotterdam. Als kind kwam ik al regelmatig in Rotterdam om bijvoorbeeld naar Blijdorp te gaan of te zwemmen bij Tropicana. Ook als het tijd werd voor nieuwe kleren, was Rotterdam the place to be. Toen ik op mijn achttiende ging studeren in Rotterdam, leerde ik deze stad nog beter kennen. Ik durf dus wel te beweren dat Rotterdam mijn stad is. Het is immers de stad waar ik jarenlang gewoond, gewerkt en gestudeerd heb. Er liggen zoveel herinneringen in deze stad, dat vergeet je nooit. Vooral mijn studententijd was fantastisch. Ik studeerde midden in de stad op de HRO aan de Wijnhaven. Ik hoefde alleen het zebrapad over te steken om op De Blaak te staan. Ook hadden we soms college in een kubuswoning omdat daar een dependance zat van de hogeschool. We hebben ons dood gelachen om alle toeristen met camera's voor de ramen terwijl wij ons eigenlijk moesten verdiepen in literatuuranalyse of didactiek. En na afloop met z'n allen een terrasje pakje bij De Oude Haven natuurlijk. Ik heb daar heel wat uurtjes (lallend...) door gebracht. Na mijn studie kreeg ik een baan aangeboden op een school vlakbij het Centraal Station. Wederom dichtbij het centrum.
Hoewel ik inmiddels dus zo'n 100 kilometer verderop woon, vind ik het nog altijd prettig om in Rotterdam te zijn. Ik ken de stad op mijn duimpje en kom altijd bekenden tegen. In Amersfoort moet ik altijd denken wat waar zit maar in Rotterdam weet ik heel veel blindelings te vinden. Ik ken zelfs de volgorde van de metrohaltes uit mijn hoofd! Het voelt voor mij nog steeds als thuis daar. Ik denk dat dat in de loop der jaren wel af zal nemen omdat mijn leven zich inmiddels in deze regio afspeelt. Ik leer hier steeds meer mensen kennen en de contacten die ik heb in Rotterdam verwateren toch wel een beetje door de afstand.
Wat ik heel fijn vind, is dat Rotterdam een echte wereldstad is. Alles is groot, groter, grootst. Heerlijk! Ik vond Amersfoort in eerste instantie ook niet aanvoelen als een stad, voor mij was het eerder een groot dorp. Ik miste de hoogbouw, de metro en de grote bioscopen. En de Maas natuurlijk! De nabijheid van grote rivieren heb ik in het begin wel gemist toen ik naar Leusden verhuisde. Gelukkig heb ik er een hele bosrijke omgeving voor terug gekregen maar toch kriebelt het soms wel als ik bij mijn ouders lekker langs het water loop om even uit te waaien.

Sorel Caribou

Al jaren twijfel ik of ik laarzen van Sorel moet kopen of niet. Ik heb al vele malen op het punt gestaan om tot aankoop over te gaan maar steeds haakte ik af op het laatste moment. Die dingen zijn namelijk nogal duur. Ik vind het nooit zo'n probleem om allerlei goedkope meuk te kopen maar ik deins er altijd voor terug om een groot bedrag in een keer uit te geven. En er dagelijks op lopen doe je ook niet, althans ik doe dat niet, dus dat valt ook niet als excuus te gebruiken.
Iedere wintersport baal ik er weer van dat ik loop te soppen in mijn Uggs of in mijn bergschoenen. Keer op keer vraag ik me weer af: waarom heb ik in godsnaam geen fatsoenlijke schoenen om mee door de sneeuw te lopen? Om vervolgens te denken: laat nu maar zitten, ik ga toch pas volgend jaar weer naar de sneeuw! En zo is het cirkeltje ieder jaar weer rond. No Sorels for me!
Dit jaar besloot ik het anders te gaan doen. Ik kwam afgelopen zondag tot inkeer toen mijn vriend en ik een boswandeling door de sneeuw maakten. Hij op zijn Sorels, ik op mijn zompige Uggs. Hij droge voeten, ik natte... Eenmaal terug in de auto vervloekte ik mijn Uggs. Vriendlief was het blijkbaar zo zat, dat hij zei, nou ja hij gebood me min of meer... 'Koop dan alsjeblieft een paar echte sneeuwschoenen!' Vervolgens mompelde hij er nog iets achteraan in de trant van 'Mijn geld is jouw geld, dat weet je toch...' Nou ja, als vriendlief het zegt dan moet het maar hè!
Eenmaal thuis kroop ik achter de computer en vond ik al snel het bovenstaande paartje op Spartoo. De keuze was snel gemaakt omdat ik er een fijne korting op kreeg en zodoende bestelde ik deze schoenen snel. Hopelijk staat de postbode hier deze week voor de deur want lieve mensen, aankomende vrijdag vertrekken wij naar Winterberg. Het zou wel heel zuur zijn als mijn nu al geliefde Sorels dan in Nederland op me liggen te wachten terwijl ik daar met mijn natte poten door de sneeuw bagger.

Oh ja, ik heb ook nog een nieuwe skibroek gekocht in de sale maar daar volgt een ander keertje wel een fotootje van. (Ik ben trouwens niet acuut koopziek geworden maar mijn oude broek gaat niet meer dicht, grrr...)

Walking in a winterwonderland

Gisteren moest mijn vriend een stagebezoek afleggen voor zijn werk bij een outdoorbedrijf hier in de buurt. Aangezien dat bedrijf midden in het bos ligt en ik een mooie boswandeling wel zag zitten, ging ik gezellig met hem mee. Oh ja, kleine Sam was er natuurlijk ook bij, die laten we niet thuis achter. Daar is hij nog een beetje te jong voor.
Het was een stukje kouder dan ik dacht maar het was het absoluut waard. De dag ervoor was ik al in het bos vlakbij ons huis wezen trainen maar toen lag er nog lang niet zoveel sneeuw. (En ik had misschien niet zo'n oog voor het natuurschoon om me heen omdat ik me hijgend als een paard aan het voortploeteren was.) Afijn, we hebben gisteren dus lekker door de verse sneeuw heen gehobbeld en genoten van de prachtig besneeuwde bomen en paadjes. Heerlijk om in zo'n bosrijke omgeving te wonen. Normaal gesproken heb ik daar niet zo'n oog voor maar wanneer ik even de tijd neem om er bewust van te genieten dan realiseer ik me weer wat een voorrecht dat eigenlijk is.
Achteraf gezien hadden we beter de kinderwagenbak mee kunnen nemen omdat Sam daarin wat beschutter kan liggen dan in de Maxi-Cosi maar ja, dat is achteraf hè... Ik bedenk dat soort dingen nu nooit als ik de auto sta in te laden. Gelukkig was hij goed warm aangekleed en lag hij in een wikkeldoek met nog een extra deken in zijn autostoeltje. Met de regenhoes eroverheen was het best wel behaaglijk volgens mij, want hij heeft prinsheerlijk liggen tukken. (En hij voelde ook gewoon als zijnde 37 graden, dat heb ik wel even gecheckt!)
Na het stagebezoek en onze wandeling zijn we nog even gaan opwarmen bij het eetcafé van het buitensportbedrijf. Onder het genot van een kop thee hebben we nog een uurtje naar buiten gestaard en ons verbaasd over de hoeveelheid sneeuwvlokjes die opeens neerdwarrelden. En Sam? Nou, die vond het allemaal wel prima. Hij is trouwens toch om op te vreten met die lekkere rode konen ;-)
Verbazingwekkend hoe men eigenlijk zo kan genieten van de simpele dingen in het leven. Gewoon lekker naar buiten de kou in. Even een frisse neus halen en de wereld om je heen aanschouwen. Life is good!

Babymassage

Halverwege mijn zwangerschap schreef ik me in voor een cursus zwangerschapsgym. Toen ik 25 weken zwanger was, ging de cursus van start in een verenigingsgebouw aan de andere kant van het dorp. Tien maandagavonden zou ik samen met negen andere zwangere vrouwen en een docente bijeenkomen om ons voor te bereiden op de bevalling. Voor mij bleef het jammer genoeg bij slechts drie bijeenkomsten omdat ik in het ziekenhuis terecht kwam en de rest van mijn zwangerschap niets meer mocht doen. Niks, noppes, nada, niente!
Die cursus bestond niet alleen uit tien lessen tijdens de zwangerschap. Er hoorde ook nog zes lessen na-gym bij. Gewoon een beetje kletsen, elkaars baby bewonderen en voorzichtig wat lichte oefeningen proberen. Al snel raakte ik bevriend met een aantal dames uit deze groep. Toen we tijdens de na-gym kennismaakten met babymassage, leek het ons leuk om met elkaar die cursus te gaan volgen. Zo gezegd, zo geregeld!
Al een aantal weken komen we op vrijdagmorgen bij elkaar bij één van ons thuis. Degene bij wie het wordt gehouden, zorgt voor koffie met wat lekkers erbij en wat handdoeken. De docente van de zwangerschapsgym, die ook de cursus babymassage geeft, sluit zich aan bij ons babygeneuzel en geeft een les van een uur.
Direct tijdens zijn eerste kennismaking met babymassage, reageerde Sam heel positief. Hij begon te kletsen en lekker op zijn handje te sabbelen. Die keer masseerde ik alleen zijn beentjes maar ik kon duidelijk het effect daarvan op hem zien. Binnen tien minuten was hij helemaal ontspannen. Zijn lijfje helemaal slap en een tevreden blik in zijn oogjes. Eenmaal thuis viel hij gelijk in slaap. Tja, dat was zo'n positieve ervaring dat ik er zeker mee verder wilde.
Inmiddels zijn we zover dat we het lijfje van onze baby's helemaal masseren. Nog steeds vind Sam het erg prettig. Hij slaapt op vrijdag standaard twee uur als we weer thuis zijn. Soms is hij wel wat afgeleid tijdens de massage maar dan geef ik hem gewoon een doekje in zijn handen of ik zet hem eventjes rechtop. Aangezien ik hem nu ook thuis masseer, ben ik erachter gekomen dat een massage in de ochtend na zijn slaapje het beste werkt. 's Avonds is hij er denk ik te moe voor en 's morgenvroeg zit zijn eerste voeding nog wel eens dwars. Zo spelenderwijs leer je je kind echt goed kennen.
Vooraf had ik niet kunnen indenken wat een invloed een massage kan hebben op zo'n klein hummeltje. Ik ben echt verbaasd over het positieve effect. Als je vooraf mijn mening hierover had gevraagd, had ik waarschijnlijk iets geantwoord in de trant van: 'Wat een zweverig gedoe! Moet je daar een cursus voor volgen?' Jullie begrijpen dat ik mijn mening inmiddels wel heb bijgesteld. Babymassage rocks!

Dag 14 - Je leukste verjaardag

Eigenlijk heb ik niet zoveel met verjaardagen. Of liever gezegd, met mijn eigen verjaardag. Ik vier het altijd wel hoor, maar echt bijzonder vind ik het niet. Het is natuurlijk wel geinig dat er een lading familie en vrienden langskomt en die cadeautjes zijn best een fijne bijkomstigheid. Oh ja, en gezellig is het ook wel. Maar ja, het is ook gezellig op de verjaardag van broer X of vriendin Y en dan zit je ook niet met al die zooi de volgende dag.
Als kind vond ik mijn verjaardag wel altijd bijzonder. Ik telde al weken van tevoren de dagen af en bedacht wat ik zou gaan trakteren op school. Ook verheugde ik me enorm op de visite die zou komen en natuurlijk was ik ook erg zenuwachtig of ik dingen zou krijgen van mijn verlanglijstje. Die spanning is er tegenwoordig wel een beetje vanaf. Je bekijkt een verjaardag nu door de ogen van een volwassene. Net zoals ik nu ook anders naar Sinterklaas en Oudjaar kijk. Het is en blijft wel leuk maar je beleeft het met een andere intensiteit allemaal. De onbevangenheid is er vanaf. Het is niet puur meer.
Ondanks dat ik het vieren van mijn verjaardag niet echt bijzonder vind, zijn er natuurlijk wel jaren geweest waarin mijn verjaardag specialer was dan in andere jaren. Ik vond het bijvoorbeeld toch wel erg stoer om achttien te worden. Eindelijk echt volwassen. Vooral het feit dat er 's middags een lesauto kwam voorrijden, maakte die verjaardag speciaal. Ik droomde al jaren over hoe het zou zijn als ik kon autorijden en dat ging toen eindelijk gebeuren.
Ook vond ik het speciaal om zesentwintig te worden. Ik heb me nog nooit van mijn leven zo ellendig gevoeld omdat elf dagen daarvoor Sam met veel trammelant werd geboren. Het was mijn eerste verjaardag als mama en dat was toch wel een echte mijlpaal. Die verjaardag zal ik me voor de rest van mijn leven blijven herinneren.
De mooiste, leukste en bijzonderste verjaardag moet echter nog komen. Sam wordt op 26 augustus alweer een jaar. Hoewel het niet mijn verjaardag is, is Sam's verjaardag veel specialer voor mijn gevoel dan die van mezelf. Het zal ongetwijfeld een enorm emotionele dag worden omdat ik de hele tijd zal terugdenken aan alle angst die gepaard ging met zijn geboorte. Toch vermoed ik dat het ook fijn zal zijn om een mooi en tegelijkertijd roerig jaar af te sluiten met een taart met één kaarsje erop. The best is yet to come!

Bestelling H&M

Deze week was ik zo lekker bezig met internetshoppen dat ik het niet kon laten om naar de site van de H&M te surfen. Ik vind de opruiming van die goede, oude Hennes altijd erg fijn en er viel dit weekend ook nog eens een folder met kortingscode door de brievenbus. Tja, 1 + 1 = 2 hè!

Voor Sam kocht ik een set van twee katoenen mutsjes in de sale en een wat dikkere muts met een smurf erop uit de gewone collectie. (Wij noemen Sam altijd kleine smurf, dus dat leek me wel toepasselijk.) Altijd als ik met hem naar buiten ga, doe ik hem een muts op want hij heeft nog geen haar. Ik zie veel baby's van zijn leeftijd zonder mutsje buiten maar zo'n koud hoofd lijkt me toch niet zo fijn. Aangezien de mutsen die hij had met moeite over zijn bolle kop gaan, leek een maatje groter me wel handig. Voor Sam kocht ik ook nog een romper met een tijger erop. Zo fout, maar oh zo leuk!

Verder kocht ik nog wat dingen voor een huis. De opbergzak voor aan de deur had ik al wat langer op het oog maar steeds had ik geen zin om voor alleen dat ding een bestelling te doen. Nu ik toch meerdere dingen op mijn lijstje had staan, heb ik hem maar in het digitale winkelmandje gedaan. Ik kocht ook nog een nieuw schort zodat ik mijn oude weg kan doen. Die is namelijk erg verwassen en zit vol ranzige vlekken die er niet meer uitgaan in de was. Tot slot scoorde ik in de sale nog twee kaarsen. Ik vind kaarsen altijd erg gezellig in de wintermaanden namelijk. Normaal gesproken koop ik ze altijd bij Ikea of de Action dus ik ben benieuwd hoe deze bevallen. Ze zien er in ieder geval erg leuk uit.

Kleine borstenman

Voordat ik zwanger werd, leek borstvoeding me vooral logisch. Waar had je anders die twee pluspunten voor gekregen. Je borsten zijn er immers voor gemaakt om een baby te voeden. (En pas op de tweede plaats 'lekker geil', zoals de mannelijke medemens dat ziet.)
Eenmaal zwanger bleek borstvoeding wat minder vanzelfsprekend want ik kwam erachter dat er een groep moeders bestaat die bewust voor flesvoeding kiest. Ook prima natuurlijk! Aan het begin van mijn zwangerschap besloot ik echter dat ik borstvoeding in ieder geval een kans wilde geven. Mijn ziekenhuisopname met 27 weken gooide helaas roet in het eten. Tot na mijn bevalling moest ik medicijnen voor mijn bloeddruk gaan slikken. Die medicatie ging niet samen met borstvoeding, aldus de gynaecoloog. Tja, ik baalde daarvan. Behoorlijk hard ook! Vooral vanwege het feit dat mijn zwangerschap niet goed ging en dat die borstvoeding me daarnaast ook nog eens werd ontnomen. Ik voelde me niet volwaardig vrouw meer omdat mijn lijf niet deed wat het moest doen terwijl Sam nog in mijn baarmoeder zat. Dat ik mijn zoon dan straks ook niet zelf kon voeden als hij eenmaal was geboren, vond ik heel sneu.
Ondanks dat het me niet lekker zat dat ik geen borstvoeding kon gaan geven, maakte ik er geen groot punt van. Het was nu eenmaal zo als het was. Op dat moment had ik belangrijkere dingen aan mijn hoofd. Het ging namelijk steeds minder goed en ik maakte me meer zorgen over een vroeggeboorte, al dan niet een versie of het ontwikkelen van HELLP. Die borstvoeding is bijzaak als je je op een gegeven moment begint af te vragen of je überhaupt een levend kind ter wereld gaat brengen.
Tijdens mijn laatste ziekenhuisopname stond er opeens een internist aan mijn bed. Er moest allerlei medicatie worden ingesteld voor het onder controle houden van mijn bloeddruk. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en te informeren of borstvoeding echt onmogelijk was. Tot mijn verbazing antwoordde de internist dat onder zijn begeleiding het misschien wel kon. Ik zou immers na de geboorte van Sam nog zeker een week in het ziekenhuis liggen. Op dat moment wist niemand natuurlijk nog hoe mis het zou gaan een dag later maar dat het een keizersnede zou worden, stond sowieso al vast omdat Sam in stuit lag. Een dag eerder waren drie (!!!) versiepogingen mislukt en in mijn conditie mocht ik geen stuitbevalling doen. Anyway, ik kon die internist wel zoenen. Mijn baby aan de borst leek me op dat moment de ultieme vorm van moederliefde.
Tja, toen was Sam er eindelijk en ik lag aan allerlei infusen en machines in een high care kamer. Ik was doodziek en kon helemaal niets behalve overgeven. En dan moet je kind worden aangelegd. Wat een hel! Ik kon alleen maar plat op mijn rug liggen en had helemaal geen melk omdat ik zelf zo ziek was. Je lichaam zorgt namelijk eerst voor zichzelf voordat het voor een ander, in dit geval je pasgeboren kind, gaat zorgen. Tot overmaat van ramp was Sam te vroeg geboren en gaf hij het niet aan als hij honger had. Hij was klein en viel continu in slaap aan de borst. Het aanleggen was niet te doen omdat ik niet overeind kon en overal de hulp van een verpleegkundige bij nodig had. Sam mocht niet teveel af vallen omdat het een lichtgewichtje was met zijn 2765 gram. Dat werd dus kolven en bijvoeden.
Kolven kon ik ook niet zelfstandig dus iedere drie uur kwamen er twee verpleegkundigen langs die mijn borsten gingen nakolven nadat Sam was aangelegd. Ik lag nog steeds plat op mijn rug. Aan ieder kant stond een verpleegkundige die een trechter met flesje eraan tegen één van mijn borsten hield. Ondertussen kneedden ze in mijn borsten om de boel te stimuleren. Jullie kunnen je voorstellen dat ik me een koe voelde. In mijn hoofd speelde ik met de gedachte om Sam lekker aan de flesvoeding te doen. Natuurlijk wilde ik wel borstvoeding geven maar niet als ik dit er allemaal voor over moest hebben. Ik hakte de knoop echter niet door want ik ben geen opgever. Sterker nog, ik ben er zo eentje van niet klagen maar dragen. Hoe harder iemand tegen me zegt dat iets niet hoeft, des te meer ik het wil. Zo ging het dus ook met het geven van borstvoeding. Het was een overwinning geweest dat ik het mocht proberen en dus moest en zou het lukken.
Na twee dagen stond het huilen me nader dan het lachen. Ik was kapot! Wanneer Sam werd aangelegd was mijn belangrijkste zorg dat ik niet over hem heen zou kotsen. Niet wat je noemt, heel relaxt. En toen stond opeens de lactatiekundige van het ziekenhuis aan mijn bed.
Die lactatiekundige bleek mijn reddende engel. Eindelijk was er iemand die de tijd voor mij en Sam nam. Ze zag aan me dat ik er doorheen zat en nam Sam van me over. Ze liet hem zuigen op haar vinger en prees zijn zuigreflex de hemel in. Natuurlijk was hij nu nog een randprematuur en snapte hij dat drinken aan de borst nog niet helemaal, hij had genoeg potentie. Vervolgens bekeek ze mijn borsten en gaf ze aan dat ik alles in huis had om de borstvoeding te doen slagen. Ik had volgens haar goede tepels en goede borsten. Verder waren er geen kloofjes te bekennen na drie dagen veelvuldig aanleggen en kolven dus beter kon niet. Met veel geduld hielp ze me Sam aanleggen en praatte ze op me in. Het was niet meer dan normaal dat ik wilde stoppen met de borstvoeding. Wat ik echter moest beseffen was dat ik dit zei met mijn op dat moment behoorlijk zieke lijf. Over twee weken zou ik me beter voelen en dan zou ik spijt hebben dat ik niet had doorgezet. Daar had ze een punt! Wanneer je eenmaal de keuze hebt gemaakt om te stoppen met borstvoeding is er geen weg meer terug. Ze stelde een schema op voor de verpleegkundigen en ik hoefde niet iedere keer na te kolven. We zouden het om en om gaan doen en 's nachts niet.
De zesde dag had ik dan eindelijk stuwing. Een pretje was het niet maar ik was er zo intens blij mee! Mijn lijf was aan de beterende hand en kon voor mijn kind gaan zorgen. Het aanleggen ging nog niet al te soepel maar Sam dronk mijn melk. Toen ik na een dikke week thuis kwam had ik nog recht op verlengde kraamzorg. Ik was nog erg onzeker over de borstvoeding omdat in de dagen daarvoor in het ziekenhuis steeds was gebleken dat er nog extra bijvoeding nodig was. Gelukkig stond er op de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis een geweldige kraamverzorgster voor de deur. Heel kordaat stuurde ze mijn vriend naar de thuiszorgwinkel om een kolf te huren om mijn productie extra te stimuleren zodat er geen bijvoeding meer nodig zou zijn. Ik had er zo mijn twijfels over maar she was right! Het pak kunstvoeding dat we voor nood in huis hadden gehaald, staat nog steeds onaangebroken in het keukenkastje.
Van het ene uiterste viel ik in het andere uiterste. Na drie weken bleek ik namelijk last te hebben van productie. Ik had veel meer melk dan Sam kon drinken. Ik bij wijze van spreken de hele straat voeden. Ik nam contact op met de lactatiekundige uit het ziekenhuis. Ze kwam dezelfde avond bij me langs om mee te kijken bij het voeden. De huurkolf ging de deur uit en maakte plaats voor een handkolfje zodat mijn productie minder gestimuleerd zou worden. Met behulp van haar tips ging het voeden binnen een week super.
Wat ben ik vandaag de dag blij dat ik heb doorgezet. Door het voeden van Sam heb ik het vertrouwen in mijn lichaam langzaam weer een beetje terug gekregen. Het geeft me zoveel voldoening dat ik hem nu wel kan geven wat hij nodig heeft. In mijn buik had hij het niet goed bij me maar nu wel. Ik moet er niet aan denken om te moeten stoppen met voeden dus voorlopig ga ik nog even door en zien we wel waar het schip strandt. Het half jaar denk ik zeker wel te gaan halen want dat is eind februari al. Aangezien ik dan ook langzaamaan ga starten met bijvoeding zal het aantal voedingsmomenten wel gaan afnemen. Stiekem hoop ik nog wel een aantal maanden door te kunnen gaan met het geven van borstvoeding.
Van tevoren had ik nooit kunnen denken dat ik nog eens zo'n blogje zou schrijven. Ik had niet verwacht dat zelf je kind voeden zo fijn zou kunnen zijn. Het is zo intiem en puur! Dat warme lijfje tegen je aan en die tevreden klokgeluidjes. Die kleine handjes die je borst omvatten of je bh vasthouden. Het altijd kunnen troosten van je kind door middel van moedermelk. Het tevreden gekreun als je baby aan de borst in slaap valt. De totale lichamelijke afhankelijkheid vind ik bijna een zegen in plaats van een last. Ik word keer op keer weer verliefd op Sam als blijkt dat hij alleen maar in de armen van zijn mama wil zijn.
Borstvoeding is voor mij veel meer dan het voeden van mijn kind. Het is helend geweest, louterend zelfs. De ellende van mijn bevalling is er enigszins door op de achtergrond geraakt en bovenal heeft het me tot een moeder gemaakt. Het is een ervaring die niemand meer van me af kan pakken. Iedere voeding is een uniek moment van mij en mijn zoon. Het is van ons samen en van ons alleen.

Esprit bestelling

Ondanks dat we best wel wat kleren voor Sam hebben gekregen, vind ik het toch wel erg leuk om ook zelf eens iets voor m'n kind te kopen. Want laten we eerlijk zijn, niet alles wat je krijgt is even leuk. Omdat het nu overal sale is, besloot ik eens even flink op internet rond te surfen om wat leuke dingen te scoren. Zodoende kwam ik op de site van Esprit terecht. Normaal gesproken, vind ik deze kleding best wel prijzig. Zeker voor een baby die overal snel uitgroeit. De meeste dingen waren in de sale echter goed te betalen. Alleen de Superman-shirtjes zijn uit de nieuwe collectie. Maar ja, die vond ik gewoon heel stoer. Heb ze wel maar een maatje groter genomen zodat hij er wat langer mee kan doen.

Ik kocht dus twee longsleeves met het logo van Superman. Sam heeft van mijn broertje een pyjama en romper gekregen voor de Kerst van Superman en die staan zo leuk dat ik deze shirtjes toch wel heel graag wilde hebben voor hem. (Het fijne van een baby is namelijk dat je die de meest bizarre dingen kunt aantrekken zonder gesputter en commentaar haha!) Verder kocht ik een cool zwart shirt met een printje van een smoking, een spijkeroverhemd met print op de rug en twee sjaaltjes. 

Die sjaaltjes waren trouwens een tip van een vriendin van mij van de zwangerschapsgym. Aangezien baby's van een maandje of 4 enorm hard kwijlen moet je ze vaak een schoon shirtje aantrekken of de hele dag een slab omdoen. De eerste optie is niet zo praktisch en de tweede optie staat niet zo geweldig. Zo'n sjaaltje staat heel stoer en vangt ook nog eens veel kwijltjes en spuugjes op. Ben benieuwd of dit de uitkomst is voor die enorme lading was die onze kleine man iedere dag weer weet te produceren.

Edit: de spijkerblouse en het blauwe sjaaltje bleken uitverkocht helaas :-(

Appelcrumble met dadels

Ik heb me voorgenomen om vaker iets te bakken. Ik vind dat namelijk erg leuk om te doen maar op de één of andere manier komt het er niet zo vaak van. Als goed begin van dit voornemen heb ik vorige week een appelcrumble gebakken. Het resultaat mocht er zijn dus daarom wil ik graag dit recept met jullie delen.
Het oorspronkelijke recept komt trouwens uit het kookboek Koken met Karin [zónder pakjes & zakjes]. In grote lijnen heb ik het recept gevolgd maar de verhoudingen heb ik aangepast. Hieronder vertel ik hoe ik mijn appelcrumble met dadels heb gemaakt.

Ingrediënten:

125 gram bloem
125 gram boter
125 gram suiker
75 gram pecannoten
sinaasappel
zout
4 grote groene appels
150 gram dadels
3 eetlepels bruine basterdsuiker
kaneel
bakspray

Verwarm de over voor op 180 graden. Vet alvast een ronde bakvorm in met bakspray. Ga vervolgens aan de slag met het maken van het kruimeldeeg.
Om te beginnen doe je de bloem in een beslagkom. Vervolgens snijd je de boter in blokjes en rasp je de schil van de sinaasappel. Voeg de boter en de geraspte sinaasappelschil samen met de suiker en een snufje zout toe aan de beslagkom met bloem. Meng alle ingrediënten goed door elkaar. Wrijf net zolang met je vingers tot er kruimeldeeg ontstaat. Als laatste toevoeging aan het deeg hak je de pecannoten en mengt deze erdoor.
Ga nu verder met het schillen van de appels. Verwijder de klokhuizen en snijd de appels in kleine blokjes. Daarna ontpit je de dadels en snijd je ook deze in kleine blokjes. Mik de stukjes appel en dadel in een kom en bestrooi dit mengsel met de bruine basterdsuiker en kaneel naar smaak. ( Ik gebruik altijd lekker veel kaneel omdat ik het erg lekker vind ruiken en smaken.)
Schep de vulling in de ingevette taartvorm en verdeel het kruimeldeeg gelijkmatig over de vulling. Duw het geheel een beetje aan zodat je taart straks niet uit elkaar valt.
Bak je taart nu 40 minuten in de oven. De appelcrumble is klaar als het deeg goudbruin is geworden. Laat de taart in ieder geval even een halfuurtje afkoelen voor het serveren. Nog één tip: deze taart smaakt nog goddelijker met geklopte slagroom!

Dag 13 - Je favoriete herinnering

De eerste foto van ons twee op De Grote Markt in Antwerpen. 

Onze-lieve-vrouwe-kathedraal in Antwerpen.

De Grote Markt in Antwerpen.

Wat een lastige vraag weer! Ik prijs me heel gelukkig dat ik diep moet nadenken over mijn favoriete herinnering. Ik heb namelijk al best wat leuke dingen gedaan en meegemaakt. Een leuke herinnering is alleen niet goed genoeg om als favoriet te worden beschouwd. Nee, om een belevenis als favoriet te beschouwen, moet het gaan om een ultieme ervaring. Door het stellen van deze voorwaarde, kan ik mijn selectie flink verkleinen. Na een flink innerlijk beraad kom ik dan ook met de conclusie dat mijn favoriete herinnering de tweede date met mijn vriend betreft. Ja, je leest het goed, de tweede date en niet de eerste.
Ik heb mijn vriend voor het eerst ontmoet op een camping in de Spaanse Pyreneeën. We vonden elkaar erg leuk maar de vonk was nog niet overgeslagen. Eenmaal thuis in Nederland besloten we snel weer af te spreken. De eerste date verliep prima. Zodra ik weer thuis was, wilde ik hem het liefst gelijk alweer zien. Hij had hetzelfde gevoel en het volgende weekend spraken we gelijk weer af. Die tweede date was perfect!
We spraken aan het begin van de middag af in Rotterdam. Het was midden in de zomer en supermooi weer. Ik liet vriendlief de stad zien. We begonnen op een terras bij het schouwburgplein en liepen daar vandaan richting de Maas. De zon scheen zo hard dat we ons moesten insmeren met zonnebrand. Aan het water hebben we heerlijk zitten kletsen. Er vielen geen stiltes en het leek alsof we al jaren bevriend waren. Vervolgens liepen we langs het water richting De Oude Haven om daar te lunchen op een terrasje.
Opeens kregen we het briljante idee om naar Antwerpen te gaan. Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer. Antwerpen is goed te rijden vanuit Rotterdam maar het is nu ook niet bepaald naast de deur. We pakten direct de metro terug naar Kralingse Zoom en stapten in de auto die daar geparkeerd stond. Midden in de spits in een kokendhete auto vertrokken we naar België.
Aan het einde van de middag kwamen we aan in Antwerpen. We parkeerden de auto net buiten de stad en slenterden naar het centrum. Het was heerlijk om daar samen te lopen. Het voelde zo goed! Beiden wisten we dat we de ware hadden gevonden. Tegen het etenstijd streken we neer op een overvol terras van een Italiaans restaurant om een pizza te eten. We hebben daar uren gezeten. Voordat we het wisten werd het donker. Nog steeds was het bloedheet, echt zo'n zwoele zomeravond. Ik droeg een rokje met een tanktopje erop en een paar Havaianas maar had het echt niet koud.
Tegen middernacht besloten we terug te lopen naar de auto. Dat was nog zeker een half uur lopen. We verdwaalden hopeloos omdat we alleen maar aan het kletsen waren en er vanuit gingen dat de ander de weg wel wist. We liepen totaal de verkeerde kant op en moesten uiteindelijk de weg vragen aan wat mensen die bij een bushalte stonden te wachten op de laatste bus. We hebben er bijna anderhalf uur over gedaan om bij de auto te komen. Niet dat het iets kon schelen trouwens, des te langer waren we bij elkaar. Eenmaal in de auto hebben we nog gepraat (Echt alleen praten en zoenen!!!) tot diep in de nacht voordat we op weg gingen naar Nederland. Toen ik eindelijk thuis was, werd het al bijna weer licht.
Deze date was zo perfect dat de rillingen me weer over de rug lopen als ik eraan terug denk. Die nacht besefte ik me dat ik mijn soulmate had gevonden. We bevonden ons in een soort roes. Ondanks dat ik amper iets had gedronken die avond, voelde ik me dronken. Dronken van liefde! Vanaf dat moment ben ik tot over mijn oren verliefd op mijn vriend.
Oh ja, de foto's bij dit blogje zijn ook daadwerkelijk die dag genomen. Wat een babyfaces hebben we hier nog!

Dag 12 - Je eerste liefde

De 30 dagen challenge begint zo langzamerhand te veranderen in een 30 maanden challenge. Zo langzamerhand ben ik al bijna een half jaar bezig en ben ik nu pas bij het twaalfde blogje beland. Ik ben nog niet eens op de helft. Het wordt tijd dat ik er binnenkort eens een beetje vaart achter ga zetten.
Voor vandaag ga ik het hebben over mijn eerste liefde. Voor dit verhaal gaan we terug naar het begin van de jaren negentig. Toen ik een jaar of acht was, werd ik namelijk voor het eerst verliefd. Ik zat in groep 5 en opeens vond ik mijn klasgenootje en overbuurjongen wel erg leuk. We speelden vrij regelmatig samen omdat we tegenover elkaar woonde en bij elkaar in de klas zaten. Zijn naam was Robert en hij droeg altijd een rood met zwart petje. De vonk sloeg over toen we in groep 5 lootjes gingen trekken voor Sinterklaas. Ik trok het lootje van Robert en knutselde een surprise in elkaar in de vorm van zijn favoriete hoofddeksel. Geen idee meer welke cadeautjes ik in die surprise had verstopt, maar het was een succes in ieder geval. Vanaf dat moment waren we namelijk meer dan 'goede vrienden'. De liefde ging niet veel verder dan het samen sparen van stickers van Sonic in zo'n Panini album en cadeautjes voor elkaar kopen als we op vakantie waren geweest. We kregen trouwens pas officieel verkering in groep 7. Ik had toen eindelijk de moed gevonden om op valentijnsdag een briefje in de lade van zijn tafeltje op school te doen. Niet dat er veel veranderde hoor, het was een echte kinderliefde. We hebben nooit gezoend ofzo, dat kwam niet eens in ons op haha... Meer dan samen naar school lopen of skeeleren deden we niet. Volgens mij ging het een jaartje later officieel uit door een stom akkefietje. Ondanks dat we officieel geen verkering meer hadden, waren we nog steeds bevriend.
Tot het eerste jaar van de middelbare school hebben we bij elkaar in de klas gezeten. We zaten in een schakelklas en ik ging aan het einde van het jaar netjes over naar de tweede en hij stroomde af naar de mavo. Aangezien we nu op een andere locatie naar school gingen, konden we niet samen meer fietsen en verloren elkaar een beetje uit het oog. Aangezien we in een niet al te groot dorp woonde, kwamen we elkaar nog wel regelmatig tegen tot we gingen studeren.
Vandaag de dag ben ik op Facebook nog steeds bevriend met deze Robert. Hij werkt als zendeling (echt waar!!!) en is inmiddels getrouwd. Onlangs zag ik een echo voorbij komen dus zijn eerste kindje is onderweg.

Een jaar geleden...

De zwangerschapstest van 9 januari 2012

De zwangerschapstest van 11 januari 2012

...kwam ik erachter dat ik zwanger was. Op 9 januari 2012 had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Vandaag is het precies een jaar geleden dat ons leven op zijn kop werd gezet. Voor mijn gevoel zijn er sinds die dag heel wat meer jaren verstreken dan slechts één. Als ik niet beter zou weten dan zou ik jullie bezweren dat ik vijf jaar ouder ben geworden in de tussentijd. Wat een jaar is het geweest! Het jaar waarin ik een kind op de wereld zette en er een moeder werd geboren.
Vorig jaar rond deze tijd was het hele zwanger zijn nog een abstract gebeuren. Ik kon het me niet voorstellen dat ik over een paar maanden een hele dikke buik zou krijgen. Een buik met een heuse baby er in. Niet zomaar een baby, maar onze baby! Wat was het onwerkelijk en gek. Inmiddels hebben we een zoon van dik vier maanden. Een zoon die er voor mijn gevoel altijd al is geweest. Wat heb ik me de rol van moeder snel eigen gemaakt. Hoe vanzelfsprekend is het dat Sam deel uitmaakt van ons gezin.
Ondanks alle narigheid die gepaard ging met mijn zwangerschap en bevalling, is 2012 een jaar om nooit te vergeten. Het is het jaar waarin ik bijna stierf en leven schonk. Een jaar van uitersten. Wat ben ik dankbaar dat ik een kerngezonde zoon heb.

Get to know me better

Al een aantal keer zag ik een tag voorbij komen, waarin bloggers een aantal vragen over zichzelf beantwoorden. Alhoewel jullie via mijn blog al heel veel over mij weten maar nog lang niet alles, leek het me leuk om deze tag ook te doen. Mocht je trouwens nog iets anders willen weten over mij, dan kun je me dat altijd vragen. So, here we go! 

Wat is je geboortejaar?
Ik stam uit het mooie jaar 1986 ;-)

Hoe lang ben je?
Ik geloof iets van 1.59. Jammer genoeg niet zo groot dus, ik had graag wat langer willen zijn.

Waar dacht je aan toen je vanmorgen wakker werd?
Of Sam eerst uit mijn rechterborst of uit mijn linkerborst moest drinken. Tja, ik heb geen diepzinnige gedachten als ik wakker word door een huilende baby.

Waar ben je op dit moment?
Op zolder achter de computer.

Heb je een relatie?
Yep!

Beschrijf jezelf kort en krachtig.
Ik ben... mezelf! En daar ben ik trots op want ik heb het niet zo op mensen die zich anders voordoen dan dat ze zijn. Bij mij geldt het principe what you see, is what you get.

Wat zou je op dit moment graag willen?
Dat ik alle ellende van mijn zwangerschap en bevalling achter me kan laten.

Wat is je doel in het leven?
Sam laten opgroeien tot een leuk joch en hem heel veel liefde geven. Hij hoeft niet perfect te worden, maar ik wil hem wel wat normen en waarden meegeven. En bovenal wil ik dat hij leert van het leven te houden en te genieten van de grote en kleine dingen en te leren van de tegenslagen die hij zal moeten trotseren.

Waar ben je bang voor?
Heel simpel, de dood. Verder heb ik geen rare angsten voor bijvoorbeeld spinnen of grote hoogten.

Heb je je rijbewijs?
Ja, al een jaar of zeven inmiddels.

Nagellak of lippenstift?
Ik heb geen lippenstift want ik gebruik altijd lippenbalsem en bij hoge uitzondering lipgloss. Nagellak vind ik alleen leuk op mijn teennagels, vooral in de zomer als ik bruine voeten heb.

Wat is je favoriete seizoen?
Ik denk toch de zomer. Ik houd van het zomergevoel. Lekker op vakantie, mooie golven pakken op mijn surfplank, de zon op mijn huid voelen branden, zwoele zomeravonden bij een vuurkorf en op mijn blote voeten lopen.

Wil je ooit gaan trouwen?
Trouwen is voor ons geen must. Aangezien mijn vriend en ik al een kind samen hebben, zijn we toch al voor de rest van ons leven met elkaar verbonden. Misschien dat het er ooit nog wel van komt maar zo niet, dan niet.

Ben je een health-freak?
Niet echt eigenlijk. Ik eet wel redelijk wat groente en fruit maar dat wordt waarschijnlijk een beetje teniet gedaan door zakken chips en cola. Verder houd ik van sporten, alleen dat doe ik vooral omdat ik het leuk vind en niet zozeer omdat het gezond is.

Wat voor haarkleur en haarlengte heb je?
Ik heb bruin haar. In de winter is het iets donkerder dan in de zomer. Twee weken geleden heb ik er 5 centimeter vanaf laten knippen en de langste plukken vallen nu tussen mijn taille en mijn bh-bandje. Op de bovenstaande foto kun je goed zien hoe lang mijn haar is op dit moment.

Heb je tattoos?
Nope, mijn huid is nog maagdelijk blank haha...

Heb je piercings?
Ik heb alleen gaatjes in mijn oren.

Draag je een bril?
Ik draag contactlenzen maar heb wel sinds de zomer een bril waarmee ik kan afwisselen. In de praktijk komt het er echter op neer dat ik die bril alleen gebruik als ik televisie kijk in bed.

Wat is je lievelingspizza?
Een homemade pizza met spinazie en mozzarella, mjammm...

Wat is je favoriete eten en drinken?
Tja, heel veel eigenlijk... Als ik echt moet kiezen dan ga ik denk ik voor risotto met kruidenkaas en spekjes met een frisse salade erbij. Wat drinken betreft is cola denk ik favoriet.

Wat is je favoriete parfum?
Cool Water van Davidoff. Ik heb, zonder te overdrijven, al minimaal 10 grote flessen van deze geur versleten in de afgelopen jaren.

Wat is het laatste wat je hebt gekocht?
Vanmiddag heb ik een hele lading rompertjes gekocht bij de Zeeman voor Sam.

Wat deed je vanochtend om 8:00 uur?
Slapen!!!

Favoriete ijs?
Een bolletje mango-ijs en een bolletje bosvruchten-ijs in een bakje. Als er geen Italiaanse ijssalon in de buurt is, eet ik graag een Calippo.

Ben je een ochtend- of een avondmens?
Ik ben een nachtbraker en dat heeft niets te maken met het feit dat ik een baby heb. (Die baby tukt namelijk gewoon het klokje rond!) Ik ga het liefst midden in de nacht pas slapen, zo rond een uurtje of half 3. Als het moet dan kan ik de volgende morgen wel vroeg mijn bed uit maar het liefst slaap ik tot half 10.

Wat zijn je plannen voor 2013?
Zowel lichamelijk als geestelijk herstellen van mijn zwangerschap en bevalling, heel veel van mijn kind genieten en nadenken of ik weer aan het werk wil.

Met hoeveel kussens slaap jij?
Ik slaap altijd met twee hoofdkussens.

Ben je geordend of rommelig?
Ik ben behoorlijk rommelig maar houd wel altijd het overzicht. Het ligt er een beetje aan hoe belangrijk ik iets vind. In mijn werk was ik altijd wel ordelijk omdat ik daar mijn geld mee verdiende maar de was interesseert me bijvoorbeeld vrij weinig dus daar neem ik het niet zo nauw mee. Zolang we allemaal nog schone kleren hebben, vind ik het wel prima.

Welke film wil je op dit moment graag zien?
Ik zou graag de film Jack Reacher binnenkort willen zien.

Wat wil je de komende 10 jaar bereiken?
Ik hoop dan een gezin te hebben met twee of drie kinderen en misschien wel een eigen bedrijf. Verder zou het leuk zijn als ik dan nog wat meer van de wereld heb gezien.

Wie mis je op dit moment?
Niemand eigenlijk... Mijn vriend en kind zijn in de buurt en mijn familie staat altijd voor me klaar. Mocht ik een dierbare opeens gaan missen dan kost het me maximaal een uur om diegene te bereiken. Wat een rijkdom, nu ik erover nadenk!

Wat is je favoriete lichaamsdeel van jezelf?
Uhhh, ik vind mijn ogen en handen wel aardig gelukt, al zeg ik zelf ;-)

Ben je verlegen?
Nope, ik moet er soms juist op letten dan ik niet teveel praat. Ik heb wel eens de neiging om anderen een beetje onder te sneeuwen. Niet bewust, maar ik klets gewoon graag en heb dan niet altijd door dat iemand anders ook iets wil vertellen. Verder kan ik niet zo goed tegen stiltes en babbel dan maar een eind weg.

Heb je een accent?
Met mijn beroep kan ik me geen accent veroorloven. Inmiddels durf ik wel te beweren dat ik vrij vlekkeloos ABN spreek. Toch betrap ik mezelf erop, dat als ik moe ben er een licht Rotterdams accentje komt bovendrijven haha...

Heb je broers of zussen?
Ik heb een broertje van 23 jaar oud.

Hoe ziet jouw dagelijkse leven eruit?
Op dit moment ben ik nog niet aan het werk. Mijn dag draait grotendeels om Sam en is dus niet heel spannend. Ik verzorg mijn kind, doe de boodschappen, houd me met het huishouden bezig, maak wandelingen en spreek met vriendinnen en familie af. Ondanks dat buitenstaanders het misschien niet zo boeiend vinden allemaal, haal ik er erg veel voldoening uit deze bezigheden.

Sam alweer ruim 4 maanden

Voor de aardigheid volgt hier even een kort blogje met wat recente foto's van Sam. Zoals jullie zien, is hij al enorm veranderd in de afgelopen weken. Inmiddels weegt hij een dikke 6 kilo en gaat hij richting maatje 68. De bovenste foto is genomen op tweede kerstdag toen hij precies 4 maanden was. De middelste foto is gemaakt toen er heel veel sneeuw was gevallen in december en de onderste foto is van begin deze week. God, wat gaat het hard! Kan me nu al amper meer voorstellen hoe klein hij was toen hij net was geboren. Nu pas begin ik al die mensen te snappen die me de hele tijd vertellen dat ik van die babytijd moet genieten omdat het zo snel gaat allemaal. Gelukkig gaat dat genieten me goed af, ondanks het feit dat ik me nog niet fijn voel. Sterker nog, ik geniet me helemaal rot! Ik houd zo intens veel van dit kleine mannetje, niet in woorden uit te drukken zoveel! 

Bad, bad, bad blogger

Al een paar weken wil ik graag dit blogje schrijven. Steeds lukte het me niet omdat ik er niet toe kwam en ik het te confronterend vond om bepaalde zaken daadwerkelijk neer te typen. Maar goed, eindelijk heb ik de moed gevonden om achter de de computer te kruipen. Ik zag een heleboel bezorgde reacties en ik realiseer me dat ik mijn online vrienden een beetje in de steek heb gelaten. I am so sorry! Het was niet mijn bedoeling om zo lang niets van me te laten horen maar ik kon het gewoon niet.
Een aantal weken geleden vertelde ik dat ik hulp ging zoeken omdat het niet zo lekker ging. In eerste instantie zou ik bij een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis terecht komen maar al snel bleek dat ik daar niet heel veel aan zou hebben. Enkele weken geleden kreeg ik dus een doorverwijzing naar een psycholoog. Al snel werd de diagnose PTSS (= post traumatische stress-stoornis) gesteld. Ik vond het erg vervelend om dit stempel te krijgen en zag het als falen van mijn geestelijke gesteldheid. Na een aantal weken door een heel diep dal te zijn gegaan waarin ik alles driedubbel zo hard voor mijn kiezen kreeg, heb ik besloten om me te laten behandelen. Ik wil namelijk niet dat dit mijn leven gaat beheersen. Ik heb namelijk heel erg last van herbeleving. Iedere nacht weer heb ik angstaanjagende nachtmerries waarin ik weer moet bevallen en als ik bijvoorbeeld het ziekenhuis weer binnenloop waar ik ben bevallen dan begin ik enorm te trillen en te zweten en val ik bijna flauw. Dit zijn maar enkele voorbeelden, maar geloof me, er zijn de afgelopen maanden zoveel voorvallen geweest, dat het echt geen doen meer is.
Deze maand zal ik starten met EMDR-therapie om de PTSSbeheersbaar te maken. Ik zie er erg tegenop maar inmiddels ben ik er voor mezelf wel over uit dat het noodzakelijk is. In het ergste geval kun je namelijk in een psychose terecht komen en dat is iets wat ik ten alle tijden wil voorkomen. (Als je De gelukkige huisvrouw hebt gelezen, begrijp je vast wel waarom.)
Met Sam gaat gelukkig alles goed, geweldig zelfs. Het is een heerlijk mannetje en ik ben zo intens gelukkig dat ik zijn moeder mag zijn. Hij is heel relaxt, huilt zelden, slaapt prima en ontwikkelt zich volgens het boekje. Het moederschap an sich valt me alleen maar mee en geeft me enorm veel voldoening. Ook al was de zwangerschap pittig en de bevalling erg naar, ik zou het zo weer over doen. Mijn kleine man is dat namelijk meer dan waard.
De aankomende weken ga ik dus vooral met mezelf aan de slag. Ik hoop dat de behandeling een goed resultaat oplevert. Ik heb in ieder geval geen postnatale depressie dat scheelt, maar wel een trauma waar ik mee moet leren leven en daar heb ik hulp voor nodig. Ik vind het heel heftig omdat te moeten erkennen want er is in mijn leven nog nooit iets geweest wat ik niet zelf kon oplossen. Heb het gevoel al maanden weg te rennen voor mijn demonen maar in de aankomende weken zal ik het gevecht aangaan.
Wanneer ik weer een blogje plaats, weet ik niet. Het kan morgen zijn, over een week of volgende maand. Ik merk tijdens het typen van deze blog, dat ik het toch wel weer fijn vind om dingen van me af te schrijven als ik eenmaal de kracht heb gevonden om eraan te beginnen. Uit de grond van mijn hart hoop ik dus dat mijn volgende update niet al te lang op zich laat wachten. In ieder geval wens ik iedereen een gelukkig en gezond 2013 toe!